Het verhaal achter mijn bedrijf.
Pfoah, als we het hebben over passie...
Dat is echt wat ik voel in dit vak.
Films maken is mijn drive, mijn levensmissie, mijn alles.
Komt dit nu cliché over? Probally.
Maar ik meen het vanuit mijn hart.
In 2016 ben ik begonnen met mijn bedrijf tijdens mijn studie.
Als iemand des tijds toen ooit tegen mij had gezegd ''Kaylee, na een X periode heb jij een succesvol bedrijf!'' dan had ik diegene echt nooit geloofd.
Serieus... Ik had geen kaas gegeten van het hele ondernemersschap, klanten werving, klantenbinding, name it en ik wist niets.
Ik ging naar de KVK en ik voelde me helemaal stoer... AH! 21 jaar en ik sta ingeschreven bij de KVK, whoehoe! Ik was ZO trots.
Ja... die bubbel werd al gauw lek geprikt haha, toen ik naar buiten liep met de KVK folder in mijn handen bedacht ik langzaam met elke stap steeds meer:''maar hoe krijg ik nu klanten?'', ''wat is mijn plan?'', ''hoe ga ik dit in hemelsnaam aanpakken?''
Mijn bigsmile verdween en de error in mijn hoofd werd alleen maar groter.
Ik stapte in de bus, want ik had nog niet eens geld voor een auto, geld voor een camera, geld voor marketing, helemaal niets...
Waarom dacht ik dat het zo simpel zou zijn? En waarom dacht ik überhaupt dat ik een ondernemer zou kunnen zijn?
Sterker nog: ik had wat planken bij de Gamma gehaald om mijn bureau op maat te laten zagen en in elkaar te timmeren en dat was mijn werkplek.
Maar het doel was: films maken.
Ik wist een ding zeker: ik wil films maken.
Hoe, wat, waar en wanneer maakt niet uit. Maar dit is mijn levenspad, ik moet en zou films maken in welke vorm dan ook.
Omdat dat doel zo helder was voor mij, had ik geen andere keuze dan uitzoeken hoe het ondernemen werkt voor mij. Maar eerst... de weg naar de opleiding toe was ook al een mooie uitdaging.
Back in the days...
Creatievelingen staan er vaak niet om bekend dat ondernemen ook een krachtig fenomeen is dat ze meekrijgen, maar toevallig kom ik uit een een nest met ondernemersbloed dus dat gelukje had ik dan wel. Hiervoor heb ik ook altijd veel in de sales gewerkt, ik droeg afdelingen met 200 man, ik coachde particuliere en zakelijke afdelingen op mijn 18e, gaf producttrainingen en mijn verkoopcijfers waren altijd zo hoog dat ik overal promotie kon krijgen.
Ik verhuisde naar Arnhem, waar ik niets en niemand kende, een nieuwe start. Ik ben opgegroeid in Almere en ik was toe aan iets anders, iets nieuws.
Ik ben toen aan de slag gegaan in de sales bij Vodafone.
Op een dag kwam de manager naar mij toe van Vodafone en die zei: ''ik geef jou gratis opleidingen, een auto van de zaak, een laptop, een telefoon en je krijgt een X salaris''. Ik dacht:''WOW, serieus... Ik was nog zo jong en ik kon echt een dik salaris krijgen met alles erop en eraan.
Hij keek me met een grote trotse lach aan en reikte zijn hand naar mij toe. Ik keek hem aan en stapte naar achter.
''Sorry, dit is niet waar mijn hart ligt, ik neem ontslag''.
Ik heb meteen ontslag genomen en ik ben de opleidingen ingedoken. Want ik wist al jaren: ik wil het filmvak in. Maar er waren altijd complicaties omtrent het niveau wat je moet hebben hiervoor. Voor mij was het dus niet makkelijk om zomaar een opleiding binnen te komen, want ik zou zogezegd niet over het juiste niveau beschikken. Niet omdat ik dom was, maar omdat er een achterstand was op mijn basisschool en daar laag in mijn cito toets had gescoord (wat overigens ook echt een moment opname was in een gekke periode waarin ik eigenlijk geen toets had mogen maken). Niemand houdt rekening met omstandigheden. Ik was veel slimmer dan dat, maar op papier niet slim genoeg. Dus kwam ik op geen enkele creatieve opleiding.
Ik was er helemaal klaar mee, al jarenlang deed ik wat ik niet wilde doen. Ik deed op den duur zelfs de opleiding Verkoop Detailhandel en binnen 3 maanden had ik mijn diploma omdat ik alle exames in 1 keer had gemaakt zonder lessen te volgen (was een opleiding van 2 jaar), ik wilde zo graag hoger opklimmen dat ik gewoon wilde gaan. Ik kon meteen doorstromen in het volgende niveau en vanuit daar kon ik dan eindelijk die creatieve opleiding gaan volgen.
Helaas gebeurde er iets in mijn jeugd waardoor ik van school af moest en dus weer het juiste niveau niet had.
Dit was het meest frustrerende van mijn hele pad.
Ik wilde zo graag, maar het leek onmogelijk. Ik was het helemaal zat, ik trok de stoute schoenen aan en er kwam een kracht in mij naar boven als nooit eerder gekend. Ik had het niemand gezegd, maar ik ging naar twee open dagen op twee verschillende scholen en ik had tegen mezelf gezegd: ''ik ga niet eerder naar huis, voordat ik een docent gesproken heb die echt naar mijn verhaal heeft geluisterd''.
Ik heb de hele middag rondgelopen op school net zolang tot iemand naar mij wilde luisteren.
Helaas ging dat moeilijker dan het in mijn hoofd ging. Mensen vroegen direct naar mijn niveau, niemand was geïnteresseerd in mijn verhaal en wat ik kwam doen. De ene docent na de andere docent sprak ik aan, ik heb zelfs urenlang in lezingen gezeten alleen maar zodat ik achteraf de docent kon aanspreken. Helaas, ook hier zei iedereen ''nee, dat kan niet, wettelijk gezien... bladiebla''
Toen vond ik een man die zei: ''ik zie je de hele middag al rondlopen, kom maar mee''.
Wow... Wilde hij dan wel naar mij luisteren? Een beetje terughoudend liep ik met hem mee, ik was bang dat hij ging zeggen dat ik naar huis moest gaan.
We zaten in een kamertje en hij zei: ''vertel''.
Een glimlach verscheen op mijn gezicht en zonder te twijfelen gaf ik hem een pitch in een snelvaarttempo alsof ik maar 1 minuut de tijd had om mijn HELE verhaal te doen. Hij moest lachen en zei:''ik denk dat ik al die jaren dat ik les geef, nog nooit zo'n gedreven student heb gezien''.
We liepen samen naar boven op weg naar de directeur. We kwamen hem tegen op de gang, maar hij was druk en liep ons voorbij.
De man hield hem tegen en zei: ''ik heb hier een hele gedreven leerling, maar ze beschikt niet over het juiste niveau, mag ze toch...'' de directeur onderbrak hem en zei meteen ''dat kan niet'' en wilde al weglopen. Ik onderbrak hem en zei:''sorry, ik wil niet inbreken, maar mag ik het zelf vertellen?'' De mannen kenen elkaar aan en voordat ik wachtte op antwoord ging mijn snelvaartpitch weer aan.
De directeur en de man keken elkaar aan. Ze waren verrast en verbaasd over mijn wilskracht, enthousiasme en mijn doorzettingsvermogen. Dit heeft ervoor gezorgd dat hij zei: ''ik kan nog geen ja zeggen, maar ik ga iets voor je regelen dat je een toelating kan doen en vanuit daar zien we verder''.
YES. Een stap dichterbij, een stap die net nog onmogelijk leek was er nu. Hiervoor moest ik 6 uur lang toetsen maken, creatief werk inleveren, een verhaal schrijven et cetera. et cetera.
De uitslag verscheen: bovengemiddeld niveau met een dikke PLUS 
. Niet ondergemiddeld, niet gemiddeld, maar bovengemiddeld. HA!
De overige opdrachten ook: allemaal geslaagd!
I'm in. Ik ben binnen.
2 scholen in 1 klap.
Afstudeerfilm
Ik zal je alle details van mijn opleidingstijd besparen, maar ik heb optimaal geknald, van elke mogelijkheid gebruik gemaakt en ik ben elke dag tot diep in de nacht bezig geweest met het ontwikkelen van mijn skills in de filmwereld. Ik liep met veel verschillende mediabedrijven mee naast mijn studie, 's avonds en 's nachts werkte ik door en ik startte ook nog eigen projecten op en deed ik mee aan diverse filmwedstrijden. Ik bouwde een groot netwerk op met andere makers.
Tijdsprong (!): 4 jaar later... Afstudeerfilm gemaakt, diploma behaald .
Het was normaal om je afstudeerfilm kleinschalig te maken, met een stuk of 5 mensen uit je klas. Ik had hier ZO naartoe geleefd en ik wilde het anders dan anders doen. Ik stond op de drukste dagen met 60 man op set, 7 filmdagen en ik wilde een echte fictie draaien. Iedereen zei dat dit onmogelijk was, een te groot project en dat ik ''normaal'' moest doen.
Maar, ik zag serieus geen beren op de weg. Ik zag alleen maar mogelijkheden, dus... waarom niet?
Ik ben het gaan doen en met succes! De film stond er, slapeloze nachten zaten erop en och, wat is dit een ervaring geweest die ik onmogelijk had willen missen.
Diploma behaald en nu?
En om terug te komen bij het begin van dit verhaal, zo kwam ik bij de KVK terecht en zo begon de start van mijn business.
Ik begon met kleine klusjes voor 50,- voor de heledag filmen, niet betaald worden bij van die gekke bedrijven terwijl je er hard voor gewerkt had, gratis werk gedaan, alles om maar portfolio op te bouwen. Het eerste jaar heb ik absoluut niet kunnen rondkomen van mijn bedrijf.
Daarna ben ik freelance bedrijven gaan benaderen met mijn nieuwe portfolio en toen werd ik gebeld... Een bedrijf uit Amsterdam nodigde mij uit op hun kantoor.
Mijn allereerste freelance gesprek bij een onwijs groot bureau in Amsterdam. Ze hadden mijn werk gezien en ze wilde mij een montage overdragen voor een grote klant van hun. 2 weken werken voor een X duizend euro. WOW!
Ik had het ook voor veel minder gedaan... Maar dat heb ik er maar niet bijgezegd haha. In mijn ogen was dat echt BIG money. Geld dat ik nooit meer zou zien na deze klus (haha, niet wetende hoe mijn toekomst eruit zou komen te zien...)
Nu kon ik investeren in mijn eigen, eerste camera.
En zo langzaam, beetje bij beetje, 3 jaar later, stond mijn bedrijf. Steady, groeiende, elk jaar met meer klanten, elk jaar met een stukje marketing erbij, elk jaar met nieuwe inzichten, nieuwe kennis, nieuwe doelen.
Nu... 8 jaar later: draai ik voor o.a. Acer, Russell Hobbs, Shimano, Lacros, WNF, name it...
Ik ben stiekem wel heel trots en zo dankbaar. Zo dankbaar dat ik van mijn passie mijn fulltime werk heb kunnen maken. Ik ben me er zo bewust van dat niet iedereen dit heeft en ik zou het iedereen gunnen, echt waar. Ik heb een fantastisch team klaarstaan, een muziek- en audiostudio, mensen in dienst, stagiaires, toffe klanten, mooie projecten en geloof me: niets is voor mij vanzelfsprekend. Iedere dag ben ik opnieuw zo ontzettend dankbaar.
Voor mij is dit een droom die is uitgekomen.
1 ding weet ik zeker: ik blijf films maken 
.
